Η είδηση έκανε το γύρω του κόσμου τη Δευτέρα και την Τρίτη. «Σκοπεύουμε να είμαστε πρωτοπόροι και στην υπεράκτια αιολική ενέργεια με εγκατεστημένη βασική ισχύ 2 GW έως το 2030» σημειώσε ο Πρωθυπουργός Κ.Μητσοτάκης στη Διάσκεψη των Μερών της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Κλίμα (COP26) και αμέσως τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά δίκτυα αναπαρήγαγαν την εξέλιξη. Σύμφωνα με το σχεδιασμό, η Ελλάδα στοχεύει να φέρει άμεσα νομοθεσία για τα υπεράκτια αιολικά πάρκα με σκοπό να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς καθαρής ενέργειας στη Μεσόγειο. Είναι ξεκάθαρο, πως μέσα από σειρά κινήσεις, η χώρα μας αναλαμβάνει την ευθύνη που της αναλογεί στο μετριασμό των συνεπειών της Κλιματικής Αλλαγής και παράλληλα δημιουργεί μια εξαιρετική αναπτυξιακή και γεωστρατηγική ευκαιρία να ενισχύσει το ρόλο της στην περιοχή εκμεταλλευόμενη τη μορφολογία της. Όμως πόσο εκπαιδευμένη είναι η ελληνική κοινωνία για κάτι τέτοιο;
Πολλές φορές, σ’ αυτόν εδώ τον τόπο χρειάζεται να βάλουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. Δεν είναι πρωτόγνωρο για τα δικά μας ήθη, κυρίως επειδή είχαμε μάθει να θεωρούμε τους εαυτούς μας άλογα κούρσας, δίχως το μόχθο που απαιτεί ο πρωταθλητισμός. Στα περιβαλλοντικά ζητήματα όμως, η παρούσα Κυβέρνηση τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τέτοια που οι τοπικές κοινωνίες δε μπορούν να παρακολουθήσουν. Όχι επειδή απαραίτητα είναι λιγότερο εκπαιδευμένη από εκείνες άλλων χωρών, αλλά διότι ποτέ κανείς δεν έκανε τον κόπο να της μιλήσει και να την εκπαιδεύσει για τα κρίσιμα αυτά ζητήματα. Θα σκεφτεί κανείς, πως οι ηγεσίες πρέπει να δείχνουν το δρόμο και να ανοίγουν δρόμους. Σωστό. Όμως η εμπειρία από την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών και τις αντιδράσεις από τις τοπικές κοινωνίες, οφείλει να μας διδάξει μαθήματα. Μια σημαντική προοπτική παραγωγής καθαρής ενέργειας αφέθηκε στην τύχη της, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια στρεβλή εικόνα και πρωτοφανής παραπληροφόρηση. Το ίδιο λάθος δεν πρέπει να επαναληφθεί. Είναι αναγκαίο, πλάι στις επενδύσεις, να υπάρξει εξαντλητική και οργανωμένη λογοδοσία για τη σημερινή κατάσταση και τις προκλήσεις του μέλλοντος. Να ενημερωθούν οι πολίτες, ιδιαίτερα στην περιφέρεια.
Πόσοι γνωρίζουν άραγε πως ένας στους τρεις θανάτους στην Πτολεμαΐδας, που βρίσκονται εδώ και δεκαετίες οι λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ, προκαλείται από καρκίνο; Ποιος έχει μιλήσει δυνατά για το ζήτημα των 3.788 θανάτων από τα αιωρούμενα σωματίδια στο Κέντρο της Αθήνας, εξ΄αιτίας παρωχημένων αντιρρυπαντικών τεχνολογιών των οχημάτων; Πόσο έχει ερευνηθεί η ατμοσφαιρική ρύπανση στη Δυτική Θεσσαλονίκη, για την οποία η Ελλάδα παραπέμφθηκε μόλις φέτος στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο; Ελάχιστοι ή κανείς. Η απολιγνιτοποίηση και η σημαντική επένδυση σε καθαρές τεχνολογίες όμως, βασίζονται ακριβώς στην ανάγκη να περιοριστούν όλα τα παραπάνω και να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής. Κι’ αυτό οφείλει η Κυβέρνηση και οι τοπικοί άρχοντες, με σοβαρό και εμπεριστατωμένο τρόπο να το εξηγήσουν στους πολίτες. Μπορούμε να κυνηγάμε όσες ανεμογεννήτριες – ανεμόμυλους θέλουν ορισμένοι, όμως δεν πρέπει να τους αφήσουμε να παίρνουν στο λαιμό τους την υπόλοιπη κοινωνία. Εάν κάτι μας δίδαξε η υπόθεση με τις ΑΠΕ στην Ελλάδα είναι πως πρέπει να προσπαθήσουμε η κοινωνία να κατανοήσει έγκαιρα την αναγκαιότητα των αποφάσεων και να γίνει συμμέτοχη.