Η Στ. Άμπραμς διεκδίκησε τη θέση του Κυβερνήτη της Τζόρτζια των ΗΠΑ το 2018 για λογαριασμό των Δημοκρατικών. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας της αποκάλυψε πως ο Ρεπουμπλικάνος αντίπαλος της ως πολιτειακός Υπουργός, είχε αποκλείσει από τους εκλογικούς καταλόγους συνολικά 1.4 εκατ. μαύρους ψηφοφόρους. Η Άμπραμς έχασε την εκλογή για μόλις 50.000 ψήφους, ωστόσο το ίδιο βράδυ ανακοίνωσε τη δημιουργία οργάνωσης που θα διασφάλιζε τη συμμετοχή των μαύρων ψηφοφόρων στις εκλογές. Σε λίγους μήνες κατάφερε να εγγράψει συνολικά 800,000 νέους ψηφοφόρους βοηθώντας τους Δημοκρατικούς να κερδίσουν και τις δύο έδρες. Η μοίρα μάλιστα το έφερε έτσι, ώστε να είναι εκείνες που τελικά εξασφάλισαν την πλειοψηφία στη Γερουσία, δίνοντας την ευκαιρία στο νέο Αμερικανό Πρόεδρο να διαμορφώσει απερίσπαστος την κυβέρνηση του.
Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, ο 99χρονος Βρετανός απόστρατος Λοχαγός Τ.Μουρ, σε ηλικία 99 ετών, αποφάσισε να περπατά στον κήπο του, με τη βοήθεια περιπατητήρα, για να συγκεντρώσει δωρεές προς το βρετανικό σύστημα υγείας που έδινε τη μάχη με την πανδημία. Στόχος ήταν μέχρι τα γενέθλια του να έχει μαζέψει 1.000 λίρες. Η καμπάνια κέρδισε αμέσως το ενδιαφέρον των Μέσων και σε 24 ημέρες συγκεντρώθηκαν 32,79 εκατ. λίρες από 1,5 εκατ. μεμονωμένες δωρεές. Στα γενέθλια του τελικά έλαβε πάνω από 150.000 ευχετήριες κάρτες, έγινε Sir από τη Βασίλισσα Ελισάβετ και επιπλέον τιμητικό βαθμό από το βρετανικό στρατό. Την περασμένη Τρίτη, σε ηλικία 100 ετών, ο Τ.Μουρ έφυγε από τη ζωή νικημένος από τον κορωνοϊό για την αντιμετώπιση του οποίου κατάφερε να εμπνεύσει 1.5 εκατ. Βρετανούς να συνεισφέρουν.
Αυτές οι δύο άκρως εμπνευστικές ιστορίες που ήρθαν στο μυαλό, διαβάζοντας την είδηση για την άρνηση μερίδας νοσηλευτών της Πάτρας να εμβολιαστούν. Από τη μία έχουμε ανθρώπους, που βγαίνουν μπροστά, ηγούνται και δείχνουν το δρόμο στο κοινωνικό σύνολο. Από την άλλη, μια άκρως συντηρητική και σκοτεινή υποκουλτούρα, η οποία αρνείται να αναλάβει το ρόλο της, κρυμμένη πίσω από συνδικαλιστικές φατρίες και ψεκασμένα επιχειρήματα, που καμία σχέση δεν έχουν με την αποστολή τους.
Είναι τρομερό -και δείχνει κ τα όρια της ανθρώπινης συνείδησης- να έχουν χάσει τόσα εκατομμύρια άνθρωποι τη ζωή τους, να έχει καταστραφεί η παγκόσμια οικονομία, να έχουν περιοριστεί ανθρώπινα δικαιώματα και ακόμα να απουσιάζει η αίσθηση της ευθύνης. Άνθρωποι που θα έπρεπε να ηγούνται, να υπονομεύουν την αποστολή τους.
Σε αντίθεση με τις αγγλοσαξονικές χώρες στις οποίες συχνά μιλούν για «ηγέτες» μέσα στις κοινωνίες, στην Ελλάδα η ρητορική επικεντρώνεται στον έναν, στον «ηγέτη». Σε εκείνον που είναι συνήθως πολιτικός προϊστάμενος και κουβαλά την υπογραφή, έχοντας την ευθύνη να σώζει τους άλλους, όταν πάνε στραβά. Δεν είναι όμως έτσι. Βγάζοντας τη γραφειοκρατική ευθύνη από πάνω μας, δε σημαίνει πως έχουμε εκπληρώσει το χρέος μας στους άλλους.
Οι κοινωνίες εξελίσσονται όταν ο μέσος πολίτης ορθώνει ανάστημα, τη στιγμή που οι περιστάσεις το απαιτούν. Η ζωή χρειάζεται “leaders” σε κάθε επίπεδο. Που να δείχνουν το δρόμο και να αφυπνίζουν εκείνους που πέφτουν στη χειμερία νάρκη της ιδιοτέλειας. Στις τοπικές κοινότητες, τις επιχειρήσεις, τις κοινωνικές και επαγγελματικές οργανώσεις. Και αυτό δεν έχει να κάνει με εκλογές και κάλπες.
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά στις 06.02.2020.