Η ανθρώπινη εξέλιξη μέσα στο χρόνο βασίστηκε στην κοινωνικότητα. Τους τελευταίους 12 μήνες, ο άνθρωπος ζει ενάντια στη φύση του, έχοντας περιορίσει τις κοινωνικές του επαφές σε μία προσπάθεια να ανασχεθεί η πανδημία. Στις μέρες μας, με το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού να ζει σε μεγάλες πόλεις, μεγάλο μέρος της αγοράς συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά παρά τις υγειονομικές προκλήσεις. Από απόσταση μεν, αλλά ποτέ ξανά τόσο διασυνδεδεμένοι, εκατομμύρια άνθρωποι χρησιμοποιούν τεχνολογικές λύσεις προκειμένου να επιστρέψει ο κόσμος στην προ COVID-19 καθημερινότητα.
Το πλήγμα όμως για τις χώρες που στηρίζουν την οικονομική τους μεγέθυνση στη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, παραμένει μεγάλο. Τόσο μεγάλο, που ο αρχικός σκεπτικισμός που προκαλούσε ο φόβος πως θα αναγκαστούμε να ταξιδεύουμε με πιστοποιητικό εμβολιασμού, έχει δώσει ήδη τη θέση του στην αποφασιστικότητα χωρών όπως η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ να προχωρήσουν έστω και μονομερώς, ξεκλειδώνοντας με αυτό τον τρόπο και άλλες χώρες να ακολουθήσουν.
Η πρόταση του Έλληνα Πρωθυπουργού στο Συμβούλιο της Ε.Ε. περιγράφει ουσιαστικά μια γραμμή ταχείας εισόδου στη χώρα, όσων τουριστών έχουν εμβολιαστεί, απαλλάσσοντας τους από την υποχρέωση της καραντίνας και των τεστ. Ο Κ.Μητσοτάκης έχει ξεκαθαρίσει πως δεν πρόκειται για ταξιδιωτικό έγγραφο, ώστε να μην υπάρξει ζήτημα με την ελευθερία των μετακινήσεων. Επισήμως, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Αυστρία έχουν συστρατευθεί με την ελληνική πρόταση, χώρες όπως η Σουηδία και η Δανία λαμβάνουν αντίστοιχα μέτρα, ενώ η διεθνής ένωση αεροπορικών εταιριών χαρακτήρισε την πρόταση αναγκαία για να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Ο αρχικός δισταγμός της Ε.Ε. έχει πλέον μετατραπεί σε συζήτηση για το χρόνο που κάτι τέτοιο θα είχε νόημα να συμβεί, όμως ακόμα και αυτή η καθυστέρηση είναι ενδεικτική των διαφορετικών τάσεων που επικρατούν στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, που δείχνουν να έχουν απολέσει αποφασιστική ισχύ, μετά από την περίοδο Γιούνκερ.
Απέναντι σ’ αυτό το δισταγμό, η Ελλάδα που αναλαμβάνει συχνά πρωτοβουλίες τους τελευταίους μήνες, ακολουθεί το μοντέλο των πετυχημένων περιφερειακών συγκλίσεων, που όπως και στα ζητήματα ασφαλείας της ανατολικής Μεσογείου, διαμορφώνουν μικρότερα και ευέλικτα σχήματα πολιτικής συνεργασίας.
Την τελευταία δεκαετία αν κάτι απουσίασε από την Ευρώπη είναι μία έννοια: Η Εμπιστοσύνη. Οι πολίτες έπαψαν να εμπιστεύονται παραδοσιακούς θεσμούς. Τα κράτη έπαψαν να εμπιστεύονται το ένα το άλλο. Η επίθεση στην Επιστήμη και την αξία της γνώσης εντάθηκε, ενώ η εξάπλωση του διαδικτύου πρόσφερε κοινό σε συνομωσιολόγους. Αν κάτι επιταχύνει όμως ο COVID-19, περισσότερο από κάθε άλλο, είναι η συνειδητοποίηση πως η διεθνής συνεργασία είναι κρίσιμη μεταβλητή σε ευρύτερα προβλήματα, όπως η Κλιματική Αλλαγή και η πανδημία. Η Ελλάδα αντιλήφθηκε έγκαιρα πως μέσα από μικρότερα περιφερειακά σχήματα, η εμπιστοσύνη μεταξύ των κρατών μπορεί να ανακτηθεί προς όφελος της οικονομικής ανάκαμψης.
Η συνειδητοποίηση αυτή, προσέφερε στον Έλληνα Πρωθυπουργό τη δυνατότητα να στείλει ένα πρώτο αισιόδοξο μήνυμα στον τουριστικό κλάδο και παράλληλα να ηγηθεί μιας σημαντικής πρωτοβουλίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο χτίζοντας ένα ενδιαφέρον προφίλ για το μέλλον. Στις Βρυξέλλες άλλωστε, δεν είναι πολλοί εκείνοι που θα μπορούσαν να παίξουν ρόλο τα επόμενα χρόνια.