Ο Μπόρις Τζόνσον είναι μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Μπορεί να του προσάψει κανείς αρκετά. Αυτό που δε μπορούμε να αγνοήσουμε όμως, είναι πως διαθέτει πολιτικό ένστικτο και πίστη στα δεδομένα, γεγονός που τον οδηγεί από επιτυχία σε επιτυχία, με τους Βρετανούς Συντηρητικών να μετρούν ήδη 11 χρόνια στη διακυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου. Η συμβολική επικράτηση των Τόρις την προηγούμενη εβδομάδα στο Χάρτλπουλ, μια περιοχή προπύργιο των Εργατικών για δεκαετίες, ήρθε για να επικυρώσει τις υποθέσεις μας για το βαθύ και διδακτικό (για την υπόλοιπη Ευρώπη) μετασχηματισμό, που συντελείται στη βρετανική κοινωνία. Σύμφωνα με τις αναλύσεις, η διαιρετική τομή με βάση την οποία ψηφίζει κάποιος, δείχνει να υπερβαίνει πια τον -επί δεκαετίες- ταξικό διαχωρισμό δεξιά / αριστερά και να ταυτίζεται με το ποιος εκφράζει σήμερα την ταυτότητα του βρετανικού Έθνους.
Σε συνέχεια της μάχης των ταυτοτήτων, που βλέπουμε στις ΗΠΑ, ο Τζόνσον διέγνωσε έγκαιρα πως το Brexit ενεργοποίησε τα ταυτοτικά συναισθήματα των Βρετανών και επένδυσε ακριβώς σε αυτή τη ρητορική. Η βασική του πολιτική αφήγηση υποστηρίζει πως το γεγονός ότι η χώρα εμβολίασε σε λίγους μήνες 51 εκατ. πολίτες, είναι δείγμα της ανεξαρτησίας και των δυνατοτήτων, που της προσέφερε η αποχώρηση από την ΕΕ. Για να ευνουχίσει δε, πλήρως την υπεροχή των Εργατικών σε ζητήματα οικονομίας και εργασίας, έχει θέσει σε εφαρμογή ένα ευρύ πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και υποδομών μακριά από το Λονδίνο, με έμφαση στις εργατικές περιοχές που στήριξαν την έξοδο από την Ευρώπη.
Η κίνηση αυτή προσέφερε μετά από δεκαετίες εκλογική κυριαρχία στον αγγλικό βορρά και ανέδειξε μια επιστροφή στις κρατο-κεντρικές πολιτικές του «ενός έθνους», όπου η κοινωνική συνοχή υπερέχει της ανάγκης για μείωση δαπανών. Ιστορικός πολέμιος των πολιτικών της Μ.Θάτσερ, ο Τζόνσον φαίνεται πως έχει αποφασίσει να ακολουθήσει τις μετρήσεις που δείχνουν πως ο μέσος Βρετανός επιθυμεί κεντροαριστερές πολιτικές στα οικονομικά (δημόσιες επενδύσεις, βελτίωση εκπαίδευσης, περισσότερες ευκαιρίες για μη απόφοιτους Πανεπιστημίων), αλλά ταυτίζεται με τη «δεξιά» σε ζητήματα προστασίας της πολιτισμικής ταυτότητας (περιορισμοί στη μετανάστευση, αντεγκληματική πολιτική, υπεράσπιση της Ιστορίας).
Εργάτες, μικρομεσαίοι και μιλλένιαλς ψηφίζουν εδώ και τρία χρόνια τους Συντηρητικούς, επειδή πιστεύουν πως οι Εργατικοί δεν είναι και τόσο περήφανοι για της αξίες της χώρας τους, ενδιαφερόμενοι μόνο για μια κουλτούρα «ελιτισμού» και φιλελεύθερου «καθωσπρεπισμού». Με τη ρητορική αυτή, ο Βρετανός Πρωθυπουργός διεύρυνε την εκλογική βάση του Συντηρητικού κόμματος καταφέρνοντας να κερδίσει από τους Εργατικούς 55 έδρες σε δύο χρόνια. Κυρίως όμως, πέτυχε να μειώσει την ηλικία κατά την οποία είναι περισσότερο πιθανό να ψηφίσει κάποιος τους Τόρις από τα 47 έτη στα 39.
Με τη στρατηγική αυτή, τα άλλοτε εκλογικά «κάστρα» της αντιπολίτευσης πέφτουν σε κάθε επίπεδο διακυβέρνησης. 327 θέσεις δημοτικών συμβούλων έχασαν οι Εργατικοί από τους Τόρις στις πρόσφατες εκλογές, όλες σε εργατικές περιοχές, θυμίζοντας την επικράτηση Τράμπ στις μεσοδυτικές πολιτείες το 2016, όπου παραδοσιακά κυριαρχούσαν οι Δημοκρατικοί, υπέρ των Ρεπουμπλικάνων.
Είναι τέτοια δε η δυναμική που αναπτύσσεται, όπου εάν η βρετανική κοινωνία θα τους προσφέρει άλλη μία θητεία, τότε το Ηνωμένο Βασίλειο θα γνωρίσει τη μεγαλύτερη περίοδο διακυβέρνησης από τους Συντηρητικούς ιστορικά, από καταβολής της καθολικής ψηφοφορίας στη χώρα.