Συνήθως σ’ αυτή τη στήλη γράφω για διεθνή ζητήματα. Όμως αυτή τη φορά, η συνείδηση μου, δε μου επιτρέπει να γράψω για οτιδήποτε άλλο, παρά για τον τόπο μου. Η Εύβοια, η γη της Λέλας Καραγιάννη και του Γιώργου Παπανικολάου, του Μυταρά, του Φριζή, του Σκαλκώτα και του Σκαρίμπα, είναι ένας τόπος ξεχασμένος. Κι’ αυτός δεν είναι ένας ακόμα λυρισμός, αλλά η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό των 200 χιλιάδων κατοίκων της.
Από την Κάρυστο μέχρι την Αιδηψό αυτός ο τόπος βοά εγκατάλειψη. 4,5 ώρες για ένα δρόμο 234 χμ, ανάμεσα σε κατολισθήσεις και καθιζήσεις. Αναβαθμίστηκε το λιμάνι της Κύμης με δρομολόγια , αλλά για να φτάσει κανείς εκεί, διανύει μια οδύσσεια. Στο Στόμιο, την Πλατάνα, το δρόμο προς την Αγ.Άννα, τη Λίμνη και την Αιδηψό πρέπει να προσέχεις μην πέσει τίποτα στο κεφάλι σου ή μην υποχωρήσει η γη κάτω από τα πόδια σου. Κι΄αν κάτι πάει στραβά, δεν υπάρχει εναλλακτική διαδρομή. Μόνο ταλαιπωρία. Κι’ όταν περάσεις από την Αμάρυνθο ή το Βασιλικό, θα αντικρίσεις το φάντασμα της Neoset ή της Σέλμαν κι΄ ένα σωρό κλειστά ξενοδοχεία, που για δεκαετίες έδιναν ψωμί σε εκατοντάδες οικογένειες. Δε θα αντικρίσεις όμως, την παράκαμψη των δύο περιοχών ή της Χαλκίδας, που επί δέκα χρόνια υπάρχει μόνο στα χαρτιά, ούτε τις φυλακές της Ριτσώνας. Μπορείς να δεις μόνο την ερειπωμένη παλιά αγορά, το κουφάρι του Δάριγκ ή το υφιστάμενο απαρχαιωμένο κατάστημα κράτησης στην καρδιά της πόλης. Τα ίδια και πιο βόρεια. Η Κεντρική Εύβοια κάηκε το 2019 και πλημμύρισε το 2020 με τα όσα τραγικά αντικρίσαμε στις όχθες του Λήλαντα.
Ο τόπος μας, εδώ και δεκαετίες ζει στη σκιά της Αττικής, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει πλημμυρίσει από ανεμογεννήτριες. Εάν ρωτήσει κανείς τους περισσότερους κατοίκους, δεν είναι επί της αρχής αντίθετοι στα αιολικά πάρκα, αλλά όταν βλέπουν πως αυτά είναι τα μόνα έργα που προχωρούν, εξοργίζονται. Η Εύβοια, δεν είναι Μύκονος ή Σαντορίνη. Δεν είναι καν Κρήτη με τις πολυτελείς ξενοδοχειακές μονάδες.
Είναι ένα μέρος, που αποτελεί κατά κύριο λόγο τον τόπο αναψυχής των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, είτε στα πατρογονικά σπίτια, είτε σε χαμηλού κόστους παραθεριστικές κατοικίες. Η καταστροφή που έχει υποστεί το 1/3 του νησιού, είναι ένα χτύπημα που δεν αφορά συνεπώς μόνο τους κατοίκους του, αλλά και όσους έβρισκαν στη σκιά των πεύκων, λίγες ημέρες ξεγνοιασιάς. Είναι ένα ακόμα χτύπημα σ’ αυτούς που έχουν λιγότερα και δεν ελπίζουν πως θα αλλάξει τίποτα.
Η Κυβέρνηση οφείλει να αναζητήσει τι πήγε λάθος και οδηγηθήκαμε σε μια τεράστια καταστροφή, που δημιούργησε πληγές που δύσκολα θα επουλωθούν και να αποδώσει ευθύνες. Έχει όμως μπροστά της, μια τεράστια πρόκληση. Να ανοικοδομήσει έναν ολόκληρο νομό, που κατοικούν άνθρωποι, οι οποίοι έχουν πάψει εδώ και καιρό να εμπιστεύονται τον οποιονδήποτε. Δεν είμαστε επαίτες. Ούτε αιτούμαστε θαλασσοδάνεια. Απαιτούμε όμως τα εφόδια για να διεκδικήσουμε μόνοι μας τις ευκαιρίες στη ζωή μας. Κι’ αν πετύχει αυτή η αναπτυξιακή άσκηση που πρέπει να γίνει στην Εύβοια, θα είναι το καλύτερο μήνυμα προς όλους τους Έλληνες, για το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε.