Δεν ήταν είδηση.

Ένα αεροπλάνο ιρλανδικής εταιρίας, το οποίο απογειώνεται από την Αθήνα με προορισμό μια πρώην σοβιετική χώρα της Βαλτικής που εντάχθηκε στο δυτικό μπλοκ, υποχρεώνεται σε προσγείωση στη Λευκορωσία, με τις τοπικές αρχές ενός ανελεύθερου καθεστώτος να συλλαμβάνουν ένα πολίτη που είχε ζητήσει άσυλο στην Πολωνία ως αντικαθεστωτικό. Θα μπορούσε να είναι σενάριο ταινίας. Είναι όμως μια ακόμα καλοσχεδιασμένη ταπείνωση της ευρωπαϊκής κυριαρχίας, εάν μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως υπάρχει τέτοια, με τον πρόεδρο του Ευρ. Συμβουλίου να την αποκαλεί «διεθνές σκάνδαλο». Ναι, το Σαρλ Μισέλ, που λίγες εβδομάδες πριν δεν αντέδρασε όταν ο Τ.Ερντογάν άφησε όρθια την επικεφαλής της Ευρ.Επιτροπής στο περίφημο «σκάνδαλο του καναπέ».

Όσο όμως κι’ αν τα βέλη όλων στρέφονται προς τον «Πρόεδρο» της Λευκορωσίας, στην πραγματικότητα υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο, που αρέσκεται στην υπονόμευση του κύρους της Δύσης. Η Μόσχα. Μετά όμως τα όσα συνέβησαν στις πρόσφατες εκλογές, το ζήτημα της Λευκορωσίας ξέφυγε από τα εθνικά σύνορα. Η σημερινή ηγεσία έχει απομονωθεί διεθνώς, έχοντας μόνο τη στήριξη του Κρεμλίνου, ενώ το εμπάργκο πτήσεων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναμένεται να αποτελέσει και σημαντικό πλήγμα και στα έσοδα του τέως σοβιετικού κράτους.

Η Ρωσία, άλλοτε ευθέως, άλλοτε μέσω δορυφόρων της ή των ψηφιακών μηχανισμών προπαγάνδας προσπαθεί επανειλημμένα να διαβρώσει στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, το κύρος των δυτικών θεσμών. Το προηγούμενο επεισόδιο ήταν η ταπείνωση του αρμόδιου για τις εξωτερικές υποθέσεις Επιτρόπου, Χ.Μπορέλ από τον πολύπειρο Ρώσο Υπουργό Εξωτερικών Σ.Λαβρόφ, ενώ οι φάρμες παραγωγής τρολ και παραπληροφόρησης δουλεύουν εδώ και μια δεκαετία ασταμάτητα χρηματοδοτούμενες από παρακρατικούς οργανισμούς.

Παρ’ όλα αυτά, τίποτα στην αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πρέπει να εξέπληξε κανέναν, πόσο μάλλον το Λουκάσενκο, που απλά ξεγύμνωσε την αδυναμία. Γνώριζε εκ των προτέρων πως προχωρώντας σε μια τέτοια κίνηση, η Ευρώπη θα αντιδρούσε. Το γεγονός όμως πως ανέλαβε τελικά το κόστος, φανερώνει το πρόβλημα των Ευρωπαίων ηγετών. Η έλλειψη εσωτερικής συνοχής έχει εξαφανίσει κάθε ψήγμα αποτρεπτικής ισχύος, με αποτέλεσμα οι απειλές να παραμένουν κενό γράμμα. Κι’ αυτό συμβαίνει, διότι οι 27 αρνούνται να τους προσφέρουν την απαιτούμενη ισχύ να το κάνουν.

Η Γαλλία διαπραγματεύθηκε και διμερώς με το Ηνωμένο Βασίλειο, για το BREXIT. Η Ισπανία έβαζε προτεραιότητα τις δουλειές με την Τουρκία, όσο διαρκούσε η κρίση στην Ανατ.Μεσόγειο. Η Γερμανία προσπαθούσε να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον για το Nord Stream, παρά την κόντρα Δύσης – Ρωσίας και παλαιότερα η Ελλάδα νοιάζονταν για να πουλήσει ροδάκινα, όταν η Ευρώπη συζητούσε κυρώσεις για τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία. Αυτή η εγγενής αδυναμία της Ευρώπης, απόρροια της έλλειψης πολιτικής εμβάθυνσης, υπονομεύει τις ευρωπαϊκές αντιδράσεις σε κάθε εξωτερική πρόκληση και γίνονται βούτουρο στο ψωμί ηγετών όπως ο Πούτιν και ο Ερντογάν, που επενδύσουν σε λαϊκίστικα ακροατήρια, που αρέσκονται σε μάχες συμβολισμών και ιαχές. Δεν είναι καν είδηση πια.