Η αποπομπή του Αρχηγού του Ναυτικού δεν κάτι συνηθισμένο στη Γερμανία. Ουδείς Γερμανός πιθανότητα θα γνώριζε και το όνομα του, εάν ο Kay-Achim Schönbach δεν εκστόμιζε σε τηλεοπτική εκπομπή μια ενοχλητική αλήθεια για την κρίση στα σύνορα Ουκρανίας – Ρωσίας. Σύμφωνα με το Γερμανό -τέως πια- ανώτατο αξιωματικό ο Πούτιν πρωτίστως σ’ αυτή την κρίση «αναζητά σεβασμό» και κατά τον ίδιο, «ίσως να τον αξίζει κιόλας». Εβδομήντα επτά χρόνια μετά τη Διάσκεψη της Γιάλτας, ο Ρώσος ηγέτης νιώθει τα τελευταία χρόνια την ανάγκη να προστατέψει τα σοβιετικά κεκτημένα. Η συνεχιζόμενη επέκταση των δυτικών θεσμών σε χώρες της πρώην σοβιετικής σφαίρας επιρροής, δημιουργεί διλήμματα ασφαλείας στη Μόσχα, η οποία (αναμενόμενα) αντιδρά. Αποτέλεσμα ήταν η επέμβαση στη Ν.Οσετία και την Κριμαία, ως απάντηση στις φιλοδοξίες της Γεωργίας και της Ουκρανίας να μπουν στο ΝΑΤΟ.
Ελλείψει φυσικών συνόρων με τη Δύση, οι Ρώσοι θεωρούν πως το ρόλο αυτό μπορούν να παίξουν μια σειρά από κράτη δορυφόρους (Λευκορωσία, Ουκρανία, Καζακστάν), λειτουργώντας ως ζώνη ασφαλείας της ρωσικής επικράτειας. Επίσης, πέρα από τις μικρές Βαλτικές χώρες, εσχάτως το Κρεμλίνο απαιτεί και την απομάκρυνση των δυτικών στρατιωτών από τις νατοϊκές βάσεις στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Πρακτικά, η ρωσική πλευρά αρνείται να αναγνωρίσει τη μετασοβιετική πραγματικότητα και εντείνοντας τις στρατιωτικές προπαρασκευές, απειλεί με εισβολή στην Ουκρανία, εάν δεν πάρει εγγυήσεις πως δε θα πραγματοποιηθεί καμία διεύρυνση των δυτικών θεσμών στο μαλακό της υπογάστριο.
Στον αντίποδα, ο Λευκός Οίκος, απαγκιστρωμένος πια από το φιλελεύθερο ιδεαλισμό χάρη στο Ντ.Τραμπ, αναγνωρίζει πως κάθε επέκταση θα προκαλέσει ρωσική αντίδραση. Για δεκαετίες, οι ΗΠΑ πίστευαν σε ένα κόσμο καλών και κακών κρατών, που η συμπεριφορά τους καθορίζεται από τις εσωτερικές συνθήκες και τη συμπεριφορά των ηγεσιών τους. Έτσι για παράδειγμα οι δικτάτορες στο Ιράκ και τη Λιβύη έπρεπε να πέσουν για να εξαπλωθεί η Δημοκρατία, ικανοποιώντας την ιστορική νομοτέλεια του “τέλους της Ιστορίας”. Αυτή η αλαζονική προσέγγιση, που εμπότισε και ηγεσίες της Ευρώπης κορυφώνεται στο αδιέξοδο της Ουκρανίας. Δεν είναι λίγοι μάλιστα, εκείνοι που πιστεύουν πως εάν αυτή η στρατηγική είχε ματαιωθεί νωρίτερα από την Προεδρία Τραμπ, θα είχε αποφευχθεί η εισβολή στην Κριμαία και τα τύμπανα του πολέμου που χτυπούν σήμερα στο Ντόνμπας, θα έμεναν σκονισμένα στα υπόγεια του Κρεμλίνου.
Με δεδομένα τα αντιρωσικά αισθήματα των Ουκρανών, η αποκλιμάκωση αποδεικνύεται πως δε θα είναι εύκολη υπόθεση. Το ενδεχόμενο το Κίεβο να αποδεχθεί αυτοβούλως τη ματαίωση της ένταξης στο ΝΑΤΟ, μένοντας ουδέτερο, άρα και ευάλωτο στις ρωσικές πιέσεις, έχει -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- αποκλειστεί. Έτσι, υπάρχει από τη μία ο Πούτιν που διεκδικεί διά της ισχύος σεβασμό και από την άλλη, ο Μπάιντεν, που μετά τη χαώδη αποχώρηση της Καμπούλ, έχει ελάχιστα πολιτικά περιθώρια για μια ακόμα αναδίπλωση. Έτσι, οι ΗΠΑ επιχειρούν μέσα από μια σειρά αμοιβαίες συμφωνίες σε δευτερεύοντα ζητήματα, να πείσουν τη Μόσχα να κάνει και εκείνη βήματα πίσω. Το μόνο βέβαιο σε όλο αυτό το χάος, είναι πως πια το ΝΑΤΟ έπαψε να είναι «εγκεφαλικά νεκρό». Ο Πούτιν το ανένηψε.