Γιος μεταναστών από τη Β.Αφρική, με αντιμεταναστευτική ρητορική. Μαχητής των χριστιανικών ιδανικών έναντι του Ισλάμ, ενώ είναι Εβραίος. Υπερασπιστής των κοινωνικών απόκληρων, ενώ έχει σπουδάσει σε ένα από τα καλύτερα γαλλικά Πανεπιστήμια. Θαυμαστής του δισεκατομμυριούχου τ.Προέδρου των ΗΠΑ Ντ.Τραμπ, αλλά σφοδρός ρήτορας “εναντίον του συστήματος”. Όλες αυτές οι αντιφάσεις είναι ο Ερίκ Ζεμούρ, ο νέος δελφίνος της γαλλικής Προεδρίας, που στόχο έχει να εκτοπίσει τη Μαρίν Λε Πεν από το δεύτερο γύρο των επερχόμενων προεδρικών εκλογών. Δημοσιογράφος, συγγραφέας, πανελίστας και εσχάτως κήρυκας του γκωλικού πατριωτισμού, που παραδοσιακά ευδοκιμεί στην καθολική γαλλική επαρχία, ο Ζεμούρ είναι το νέο εξωτικό πουλί του πολιτικού συστήματος. Τόσο εξωτικό μάλιστα, που το μιντιακό κατεστημένο της χώρας του επιφυλάσσει προνομιακή κάλυψη για να το κατακεραυνώνει εκ του σύνεγγυς. Μόνο τον τελευταίο μήνα του δόθηκε τηλεοπτικός χρόνος 11 ωρών, έναντι μόλις 2 της υποψήφιας των Σοσιαλιστών και Δημάρχου Παρισιού Α.Ινταλγκό και 1 της γνωστής Μ.Λε Πεν, που εσχάτως έχει στρογγυλέψει το λόγο της, προκειμένου να διευρύνει το ακροατήριο της.
Αυτά ακριβώς τα δύο στοιχεία εκμεταλλεύεται ο Ζεμούρ. Την αδυναμία των ΜΜΕ σε «οτιδήποτε» κάνει νούμερα και τη στροφή της Λε Πεν σε πιο ήπιες θέσεις. Για τον ίδιο στη Γαλλία, υπάρχουν μόνο δύο προβλήματα. Οι μουσουλμάνοι και η μετανάστευση. Καταδικασμένος για ρατσιστικές απόψεις και ενάντια στη χειραφέτηση των γυναικών, ο νέος ρήτορας κατά της πολιτικής ορθότητας στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή, δεν είναι τίποτε άλλο παρά δημιούργημα της αδυναμίας των παραδοσιακών πολιτικών δομών να δώσουν ξεκάθαρες απαντήσεις στα κοινωνικά ζητήματα. Το κουτί της πανδώρας όμως, θα κλείσει όταν έγκαιρα αναδεικνύεται για τους «Ζεμούρ» αυτού του κόσμου, η ιδιοτέλεια των κινήτρων τους. Μόνο έτσι θα πάψουν να ερεθίζουν τα αντανακλαστικά των συντηρητικών ψηφοφόρων (Δεξιών και Αριστερών) και να εκτρέπουν τη δημόσια συζήτηση από την ανάγκη για ένα σχέδιο κοινωνικής ευημερίας και εθνικής ασφάλειας, σε μια ψευτο-ιδεολογική μάχη με όρους του χθες. Μερικά τσιτάτα άλλωστε για το παρελθόν είναι πάντα πιο εύκολα, από το τις δύσκολες αλήθειες για το μέλλον. Στην πραγματικότητα όμως, όλοι αυτοί οι αεροπειρατές της δημόσιας συζήτησης, δεν έχουν κανένα άλλο στόχο παρά μόνο να παίζουν με τις αγωνίες των χαμηλότερων στρωμάτων και την έλλειψη συμπεριληπτικών πολιτικών.
Γράφω αυτές τις γραμμές, έχοντας κατά νου όσα έγιναν στη Βουλή κατά τη συζήτηση της Αμυντικής Συμφωνίας με τη Γαλλία, κι’ ενώ στα αυτιά μου ένας ιδιαίτερα γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός απευθυνόμενος προς τους ακροατές του, μιλά για «Ακροδεξιά στροφή της κυβέρνησης». Στην Ελλάδα. Που εάν πεις ότι θέλεις περισσότερη ασφάλεια στο Πανεπιστήμιο, τρως ξύλο. Που η ενσωμάτωση των σκληρών στο αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα, παρουσιάζεται ως βαρίδι. Που την πόρτα της φυλακής για τους ακραίους, την άνοιξε ένα κεντροδεξιό κόμμα. Και που την κρίσιμη στιγμή, μέσα στη Βουλή, φρόντισε να τραβήξει μια ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή με όλους εκείνους που θέλησαν για προσωπικό όφελος να στρέψουν τη συζήτηση στο παρελθόν, όταν το μόνο που πρέπει να εξασφαλίσουμε στο Έθνος, είναι το μέλλον. Κανείς δεν πρέπει να αφεθεί να κοροϊδέψει τον κόσμο ξανά, εκμεταλλευόμενος τις αγωνίες ή την αγάπη του για την Πατρίδα. Είτε από τα Αριστερά, είτε από τα Δεξιά.