Το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έφερε το Ηνωμένο Βασίλειο μπροστά σε μια δυσάρεστη πραγματικότητα. Η ένδοξη αυτοκρατορία ήταν παρελθόν.
Για να μην έρθει αντιμέτωπη με την οργή του κόσμου, που νοσταλγούσε το ένδοξο παρελθόν, η πολιτική ελίτ επινόησε μια νέα αφήγηση. Ήταν η θεωρία των τριών ομόκεντρων κύκλων: Ο πρώτος κύκλος ήταν η Βρετανική Κοινοπολιτεία. Ο δεύτερος ήταν ο Αγγλόφωνος κόσμος. Και ο τρίτος ήταν η Ενωμένη Ευρώπη. «Εάν παρατηρήσει κανείς τους τρεις αυτούς κύκλους, θα δει πως είμαστε η μόνη χώρα που έχει σημαντικό ρόλο σε κάθε έναν από αυτούς», σημείωνε ο Churchill το 1948.
Ήταν τόσο εκτός θέματος η ανάλυση αυτή, που ξένοι πολιτικοί όπως ο H.Schmidt και ο D.Acheson σημείωναν πως οι Βρετανοί έχουν κατασκευάσει μια φαντασιακή αντίληψη για τη θέση τους στο διεθνές σύστημα. Η εξέλιξη συνεχίζονταν κανονικά. ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ είχαν αναλάβει τα ηνία του διπολικού συστήματος και όλα κινούνταν γύρω τους.
Κάνοντας τις αναγωγές με το σήμερα, το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει και η Ελλάδα. Από τη μία υπάρχει μια Κυβέρνηση με ευρύτατη αποδοχή πια, που πορεύεται σε ένα μοναχικό δρόμο κοινωνικής επικράτησης.
Κι’ από την άλλη, υπάρχει ανάγκη για μια σοβαρή ελεγκτική δύναμη, που να υπηρετεί με υπεύθυνο τρόπο την αποστολή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Να ελέγχει την Κυβέρνηση και να μην περιμένει από το twitter να αναδείξει γεγονότα όπως η αστειότητα με τα voucher.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται εκτός θέματος. Είναι τόσο εκτός συζήτησης, που σε κάποιο βαθμό η λειτουργία του είναι ανησυχητική και για την πορεία της ίδιας της Κυβέρνησης.
Η ατζέντα της σημερινής αντιπολίτευσης είναι καταθλιπτική. Αντί να εστιάζει στην ελλειπή κρατική μέριμνα για τηλεκπαίδευση, ώστε τα παιδιά των χαμηλότερων στρωμάτων (που δεν είχαν δυνατότητα laptop ή σύνδεσης ίντερνετ στο σπίτι) να έχουν ίσες ευκαιρίες, στο ΣΥΡΙΖΑ κραδαίνουν κάτι αστείες ανακοινώσεις της ΟΛΜΕ.
Ειδικά τώρα, που πληθαίνουν οι φωνές για τη δημιουργία εφαρμογών παρακολούθησης λόγω της πανδημίας, μια σύγχρονη αντιπολίτευση θα πάσχιζε να παρουσιάσει στον ελληνικό λαό τις λεπτομέρειες της διαχείρισης των δεδομένων του 13033. Και αντίστοιχα, ένα σοβαρό κόμμα πίεζε για ισχυρότερη προστασία των προσωπικών δεδομένων λόγω της πραγματικότητας, που δημιουργεί η διαχείριση της πανδημίας και η τεχνολογική ανάπτυξη.
Την ίδια ώρα, ο υπόλοιπος κόσμος συζητά. Για το αν έχουν ακόμα προτεραιότητα οι πράσινες πολιτικές έναντι της άνευ όρων στήριξης των επιχειρήσεων που επλήγησαν από τον Covid19. Ή για τον τρόπο με τον οποίο θα εξασφαλιστούν περαιτέρω τα δικαιώματα των εργαζομένων στην ψηφιακή οικονομία (Gig Workers) που αποδείχθηκαν από τους πλέον αδύναμους κρίκους της πανδημίας. Εδώ δεν ακούγεται τίποτα.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω εάν στο ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται πόσο εκτός θέματος είναι ή εάν η αδυναμία τους οφείλεται σε ένδεια γνώσης για το πως λειτουργεί ο σύγχρονος κόσμος. Νιώθω όμως, πως αυτό είναι ανησυχητικό για το μέλλον της χώρας. Χωρίς το φόβο της Καρχηδόνας, η Ρώμη δε θα είχε αναπτυχθεί.
Το μόνο σίγουρο είναι πως το σύμπαν θα συνεχίσει να κινείται. Ακόμα κι’ εάν η αξιωματική αντιπολίτευση δεν επιβιβαστεί ποτέ σε αυτό. Το πρόβλημα όμως παραμένει. Το πολίτευμα μας για να λειτουργεί αποτελεσματικά, έχει ανάγκη τον έλεγχο και τη λογοδοσία.
Εάν δεν υπάρχει ο φόβος μιας σοβαρής δύναμης που να ελέγχει και προοδευτικά να θέτει ατζέντα, τότε νομοτελειακά κάποια στιγμή θα επέλθει χαλαρότητα σε κάθε μορφή Κυβερνητικής λειτουργίας. Πράγμα ολέθριο για τη χώρα.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει δεύτερο κόμμα επειδή απλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή, τότε θα πρέπει να την εφεύρουμε. Και το πιο πιθανό είναι να συμφωνεί και ο ίδιος ο Κ.Μητσοτάκης με αυτή την προοπτική.