Ηνωμένο Βασίλειο, Καναδάς, Κίνα, Δανία, Φινλανδία, Γαλλία, Ινδία, Ιταλία, Ιαπωνία, Μεξικό, Σιγκαπούρη, Ν.Κορέα, Ταϊβάν, ΗΑΕ, Σουηδία, Δανία, Νορβηγία, Ισλανδία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Κένυα.
Την ώρα που το ένα μετά το άλλο, τα κράτη διατυπώνουν στρατηγικές για τη μετάβαση στη εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης, εμείς ακούμε πράγματα που μυρίζουν ναφθαλίνη. Κανένα όραμα, κανένα άλμα στο μέλλον. Πολιτική μυωπία.
Στις 6.048 λέξεις της ομιλίας του στη ΔΕΘ, ο Α.Τσίπρας δεν είπε κουβέντα για το αύριο. Και αυτό συνέβη, διότι το «αύριο», δε βασίζεται σε γενικόλογα ευφευρήματα περί δίκαιης ανάπτυξης και αλληλλέγυας οικονομίας, αλλά είναι πολύ συγκεκριμένο:
Τεχνητή νοημοσύνη, Big Data, Ψηφιακή Οικονομία, Internet of Things. Δεν υπάρχει συζήτηση για το μέλλον, αν δεν περιστρέφεται γύρω από αυτές τις έννοιες.
Κι’ αν νομίζει κανείς πως δε μας αφορούν αυτά τα ζητήματα, κάνει μεγάλο λάθος. Στον οδηγό του λεωφορείου, που ακούει για αυτοκινούμενα οχήματα και φοβάται για τη δουλειά του, πρέπει να εξηγήσουμε τι είναι αυτό που έρχεται. Να τον προετοιμάσουμε και να τον βοηθήσουμε να αναπτύξει τις δεξιότητες του. Αν δεν το κάνουμε έγκαιρα, ο ίδιος θα αντισταθεί στην αλλαγή γιατί θα αισθάνεται ανασφαλής.
Αντίστοιχα, στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Αν δεν τους δώσουμε τη δυνατότητα να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες που προσφέρει η ψηφιακή οικονομία και να μην υποχωρήσουν μπροστά στο διεθνή πια ανταγωνισμό, θα κλείσουν. Και οι εργαζόμενοι τους ,θα θεωρήσουν εχθρό την τεχνολογική επανάσταση που έρχεται. Θα τη στοχοποιήσουν για όλα τα δεινά και να ψηφίζουν, όσους λαϊκίζουν επάνω στο «εμπρός πίσω».
Αντίστοιχα, οφείλουμε να κατανοήσουμε έγκαιρα, πως το κράτος, μπορεί να γίνει περισσότερο αποτελεσματικό μέσα από αυτή τη μετάβαση σε ένα περισσότερο ψηφιακό κόσμο. Η γειτονική Ιταλία, για παράδειγμα, η οποία δε διάγει και την καλύτερη οικονομικά και πολιτικά εποχή της, τον περασμένο Μάρτιο δημοσίευσε τη δική της Λευκή Βίβλο για την Τεχνητή Νοημοσύνη. Το σχέδιο, δίνει έμφαση στο πως μέσα από τη μετάβαση στην εποχή των bots, θα βελτιωθεί ο δημόσιος τομέας.
Επιστημονική έρενα, ανάπτυξη δεξιοτήτων, εκπαίδευση, νομοθεσία, ηθική, κανονισμοί και προδιαγραφές, υποδομές, ανοιχτότητα. Αυτά μόνο, είναι μερικά από τις βασικά πεδία που χρειάζεται να εμβαθύνουμε και να αποφασίσουμε πως η χώρα θα λειτουργήσει. Κι’ όμως κανείς δεν το κάνει.
Την ίδια ώρα όμως, που εμείς συζητάμε με όρους 90′, ο υπόλοιπος κόσμος, έχει φύγει μπροστά. Η αλγοριθμική λήψη αποφάσεων είναι εδώ και εισχωρεί σε ολοένα και περισσότερα πεδία. Από τις αγορές, μέχρι τα κινητά μας και τις έξυπνες πόλεις. Πλέον, δεν είναι λίγες οι χώρες που το αντιλαμβάνονται και διατυπώνουν δημόσιες στρατηγικές για το πως η τεχνητή νοημοσύνη θα εξυπηρετήσει τους σκοπούς τους.
Κι’ αν είναι δύσκολο να αγγίξουμε το εύρος των στρατηγικών και της χρηματοδότησης κρατών όπως η Γαλλία, όπου ο Εμ.Μακρόν προσφέρει 1.5 δισ. ευρώ για έρευνα, είναι αυτονόητο πως πρέπει να κάνουμε τα πρώτα βήματα.
Όλες αυτές οι έννοιες, δεν είναι κάτι μακρινό. Είναι πράγματα που έχουν ήδη μπει στις ζωές μας και σταδιακά κυριαρχούν στην καθημερινότητα μας.
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα όμως, με βαθμό μυωπίας που ξεπερνά το 10, επιμένει να συζητά μόνο για τις συντάξεις, την παραχώρηση γηπέδων ή την ανάπτυξη μέσα από ένα ξεπερασμένο παραγωγικό μοντέλο.
Για να μπορέσεις να εμπνεύσεις όμως για το αύριο, οφείλεις πρώτα να έχεις προετοιμαστεί για αυτό. Να έχεις κατανοήσει τα θεμέλια πάνω στα οποία θα βασιστεί και να θέσεις τις βάσεις για την κοινωνική μετάβαση.
Από τον Τσίπρα κανείς δεν περιμένει ότι θα λύσει το ασφαλιστικό προς όφελος των επόμενων γενεών. Ο άνθρωπος που διόρισε τον Παύλο Χαϊκάλη Υφυπουργό Κοινωνικών Ασφαλίσεων, έχει αποδείξει πως το Αύριο δεν έχει και πολύ σημασία. Ιδανικά θα ήθελε να το καθυστερήσει κιόλας, γιατί δεν το πολυκαταλαβαίνει.
Η πρόκληση διατύπωσης ενός σοβαρού σχεδίου για τις επόμενες γενιές, αφορά τους υπόλοιπους.