Ο δυτικός κόσμος ζει περίοδο αναταράξεων. Την ώρα που τα κράτη αναζητούν καθημερινά τρόπους να διευρύνουν τη συνεργασία τους στην οικονομία και το εμπόριο, οι πολίτες αποστρέφονται τις ηγεσίες τους και τον τρόπο που αυτές κυβερνούν. Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Μ.Βρετανία (BREXIT), ΗΠΑ. Μπορεί σήμερα να είμαστε πιο υγιείς, μορφωμένοι ή κοινωνικοποιημένοι απ’ ότι πριν δέκα χρόνια, όμως σίγουρα περισσότεροι νιώθουν πιο αδικημένοι.
Αδιαμφισβήτητα, η εποχή είναι γεμάτη ανισότητες. Το χάσμα ανάμεσα σε όσους σήμερα ζουν καλά, και όσους θεωρούν πως για κάποιο λόγο υπολείπονται ή απειλούνται με υποβάθμιση της ζωής τους, διευρύνεται. Πρόσφατα, είδα μια φωτογραφία στο twitter από τις αμερικανικές εκλογές. Ήταν από από το παράθυρο ενός διαμερίσματος και έγραφε: «Trump, γιατί δε με ακούτε και θέλω η φωνή μου να ακούγεται», έγραφε. Όσο όμως ο μέσος Ευρωπαίος, Αμερικάνος ή Έλληνας νιώθει ότι η Κυβέρνηση του, η Βουλή ή τα κόμματα δεν τον εκφράζουν, τόσο περισσότερο θα τα αποστρέφεται και θα συμπεριφέρεται αντισυμβατικά. Το ζήτημα αυτό μάλιστα, διογκώνεται στις νεότερες γενιές.
Με το 32.1% των νέων Ελλήνων να είναι κάτω των 30, η αντιπροσώπευση τους στα δημόσια αξιώματα είναι ελάχιστη. Το στερεότυπο «είσαι μικρός ακόμα, μη βιάζεσαι» το συναντά κανείς κάθε φορά που θα τολμήσει να είναι υποψήφιος. Το συνάντησα κι’ εγώ στις τελευταίες εθνικές εκλογές. Την ώρα που η φράση-κλισέ ορισμένων πολιτικών τους θέλει να «παλεύουν για τις επόμενες γενιές», οι ίδιοι κάνουν τα πάντα για να αποκλείσουν νέους ανθρώπους από την πολιτική. «Δεν είναι τίποτα αυτός, είναι ένας πιτσιρικάς, που δε μπορεί να κάνει τίποτα», άκουσα από πολιτικό. Σε ένα κόσμο, που συνεχώς αλλάζει υπέρ εκείνων που διαμορφώνουν τους συσχετισμούς, αν δε διεκδικήσεις κάτι, τότε είναι δεδομένο πως πάντα θα είσαι ευάλωτος στις διαθέσεις των άλλων. Κανείς όμως δεν έχει το δικαίωμα να απογοητευθεί.
Είναι σημαντικό, σε μια εποχή που θέλουμε να μειώσουμε τις ανισότητες και το αίσθημα του αποκλεισμού, να σπάσουμε τα στερεότυπα. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (#NotTooYoungToRun) ξεκινά από σήμερα διεθνή καμπάνια για την εξάλειψη των ηλικιακών διακρίσεων έναντι στο δικαίωμα των νέων ανθρώπων να εκλέγονται ή να εκπροσωπούνται στην Κυβέρνηση της χώρας τους. Κι’ αν στην Ελλάδα ο ηλικιακός πήχης για να είναι κανείς υποψήφιος είναι στα 25 έτη στις εθνικές εκλογές, η προσπάθεια αποκλεισμού όσων το τολμούν σε αυτές τις ηλικίες και η προκατάληψη είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Στη Βουλή των Ελλήνων υπάρχει εξόφθαλμα ηλικιακή υποαντιπροσώπευση. Και όσο περισσότεροι οι νέοι άνθρωποι αισθάνονται ότι υποεκπροσωπούνται, τόσο περισσότερο απέχουν. Μέσα σε 11 χρόνια, η συμμετοχή στις εθνικές εκλογές των ηλικιών 18-34 έχει μειωθεί κατά 9%. Οι άνθρωποι της δικής μου γενιάς, οι λίγο πάνω ή κάτω από τα 30 είναι απογοητευμένοι. Και όχι άδικα. Βλέπουν πως ακόμα και σήμερα, το μέλλον χτίζεται εις βάρος τους. Βλέπουν ασφαλιστικά νομοσχέδια εχθρικά για εκείνους που ξεκινούν σήμερα να δουλεύουν και κίνητρα ένταξης στην αγορά εργασίας να καταργούνται. Δε μπορούμε όμως να αφήνουμε νέους ανθρώπους να απέχουν ή να στηρίζουν ακραία και λαϊκίστικα μορφώματα που καπηλεύονται την οργή τους, επειδή κάποιοι θέλουν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον.
Όλοι μας έχουμε βρεθεί στη φάση της αναζήτησης δουλειάς, του να μετράμε και να ξαναμετράμε χρήματα για να πληρώσουμε τον ΟΑΕΕ ή να απογοητεύομαστε που δεν τα καταφέραμε στην ώρα μας παρά το γεγονός ότι δουλεύουμε σκληρά. Όλοι μας νιώσαμε πως δεν υπάρχει κάποιος εκεί έξω να φωνάξει για μας. Να μιλήσει, να διεκδικήσει ή να νομοθετήσει καλύτερους συσχετισμούς και περισσότερες ευκαιρίες. Περισσότεροι νέοι άνθρωποι σε δημόσια αξιώματα, σημαίνει νέες φωνές, μεγαλύτερο πλουραλισμό, ισχυρότερη Δημοκρατία.
* Άρθρο μου στο news247.gr