Το Δεκέμβρη συμπληρώνονται 10 χρόνια από τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Αν κοιτάξει κανείς πίσω, συμβολικά εκείνη την ημέρα άνοιξε ένας κύκλος. Ένας κύκλος αποτυχιών του ελληνικού κράτους να ανταποκριθεί στο κοινωνικό συμβόλαιο. Η δεκαετία που ακολούθησε, ήταν μια δεκαετία απορρύθμισης. Χάος στους δρόμους, Μνημόνιο, Marfin, πλήρης οικονομική κατάρρευση, capital controls, διχασμός στο δημοψήφισμα, ζημιά 100 δις στην οικονομία, υποχώρηση στο Σκοπιανό.
Δέκα χρόνια μετά, όλα είναι λιγότερα. 40% λιγότερο το εισόδημα για κάθε οικογένεια. Λιγότερη ασφάλεια για όλους. Λιγότερη αισιοδοξία για το μέλλον. Το μόνο που αυξήθηκε είναι οι φόροι, το άγχος να τους πληρώσεις και ο αριθμός των Ελλήνων που έφυγαν στο εξωτερικό. 430.000 Έλληνες πέρασαν τα σύνορα, ενώ κι’ από εκείνους που μείναμε, 7 στους 10 δηλώνουν πως δεν είναι αισιόδοξοι, ότι η ζωή τους θα βελτιωθεί άμεσα.
Οι άνθρωποι που αποτελούσαν την μεσαία ή την εργατική τάξη και είχαν στόχο τα παιδιά τους να ζήσουν καλύτερα, σήμερα είναι θυμωμένοι. Και ταπεινωμένοι, γιατί βλέπουν την εξάρτηση τους από το κράτος να μεγαλώνει.
Η Νέα Δημοκρατία διεκδικεί στις επόμενες εκλογές, την τελευταία ευκαιρία για αναδόμηση της χώρας σε κάθε επίπεδο. Οι πολίτες έχουν ήδη χάσει την υπομονή τους. Εμπιστεύονται δύσκολα και δεν ελπίζουν ότι πολλά μπορούν να αλλάξουν. Η ανάγκη για ίδιους κανόνες για όλους είναι επιτακτική.
Αν υπάρχει ένας εχθρός σήμερα, στον οποίο πρέπει να ορθώσουμε ανάστημα, είναι εκείνοι που διαμορφώνουν στους συσχετισμούς υπέρ τους, αδιαφορώντας για τους πολλούς. Διότι αυτοί που απέτυχαν, στην πλειοψηφία τους, δεν πήγαν στα σχολεία μας και τα παιδιά τους δεν έχασαν εξεταστικές από καταλήψεις. Δεν έμειναν άυπνοι από την αγωνία του πως θα πληρωθεί το ΤΕΒΕ και δεν περίμεναν ώρες στα επείγοντα κάποιου περιφερειακού νοσοκομείου.
Η χώρα θα αλλάξει μέσα από ένα αξιόπιστο σχέδιο σύγκλισης με την Ευρώπη, αλλά θα είναι δίκαιη όταν η κοινωνία ελέγχει ουσιαστικά όσους λαμβάνουν αποφάσεις. Διότι μη γελιέστε. Όσο αποτελεσματικό λοιπόν κι’ αν είναι το σχέδιο του Κ.Μητσοτάκη, η χώρα έχει ανάγκη ευρύτερης κοινωνικής αντιπροσώπευσης. Και αυτό θα συμβεί, μόνο όταν περισσότεροι «κανονικοί» άνθρωποι μπουν στο παιχνίδι.
Στην Ελλάδα, συνήθως το που ζεις, καθορίζει και τις ευκαιρίες που θα έχεις στη ζωή σου. Αυτό πρέπει να αλλάξει, γιατί τα περιθώρια στενεύουν. Σήμερα, που οι γύρω μας αισθάνονται παραγκωνισμένοι, πρέπει να βρούμε το κουράγιο και να διεκδικήσουμε πράγματα για τη γειτονιά μας, το Δήμο και την Πατρίδα μας.
Όπως δε μπορούν να υπάρξουν καθαροί δρόμοι, αν καθένας μας δεν αποφασίσει πως πρέπει να φροντίζει το χώρο μπροστά από το σπίτι του… Έτσι, δε μπορεί να υπάρξει πραγματική ελευθερία, αν δε διεκδικήσουμε από το κράτος, μεγαλύτερη οικονομική ελευθερία. Μόνο έτσι θα μειωθούν οι ανισότητες, θα αυξηθεί η αλληλεγγύη και θα ενδυναμωθεί η κοινωνική συνοχή. Μόνο όταν «ένας από μας» είναι εκεί, για να υπενθυμίζει τις αγωνίες μας, θα μπορέσει κάτι να αλλάξει.